Un sei danzt...

Liedtexte

Un sei danzt...

Angeregt durch die Plastik „Tanzende Alte“ von Ernst Barlach (1920)

Refr.
Un sei danzt, un sei dreiht
un sei hoegt sick dortau,
schmitt de Been in de Runn’
pedd’ de Ierd mit de Schauh.
Un sei danzt, un sei dreiht
un sei lacht in de Welt –
höllt ehr Röck in de Hööcht,
’s blots Freud’, wat hüt tellt!

Muskannten spält up, lat uns fiern de Nacht.
Hüt gifft’ nauch tau drinken, hüt ward blots noch lacht.
De Aust makt uns riek, de Harwst farwt dat Land.
Kümmt ran, lat uns danzen, kumm giff mi din Hand.

Un sei danzt......

De een hett sien Weihdaach, de anner sein Not
De drüdd’ schüffelt Geld, den geiht dat kommod.
Ick heff nauch beläwt – ick bün meist alleen.
Dat Füer in’t Hart gifft mi Swung in de Been.

Un sei danzt..............

Wat bruk’ wi för’t Läben? Wat is man Ballast?
Sünd wi nich up Ierd för Tiet blots een Gast?
So fat an vergnäugt – de Nacht is noch lang,
wat achteran kümmt, maakt uns doch kein Bang!

Un sei danzt.........

Fortuna, de Diern, ist mi gaut wäst all Dag’,
dat Gäwen un Nähmen, dat höll sick de Waag.
Wat Glück, dat de Wind meist vun achtern mi weiht
Kum lat uns blots danzen, solang dat noch geiht!

Un sei danzt.........

Text u. Musik: Wolfgang Rieck

Sonett för H. un W.

Wenn twei sick gaut verstahn un sünd tausamen,
nömt  sick dat Glück un makt dat Läben wiert.
Sünd se sick eens, dörch Möh un Plaag tau kamen,
so is de Weg an\'t Enn\' wull nich verkiehrt.

Wat de Natur uns giwwt, dat  kann sick finnen,
sünd dor Verstand un Hart ok mit in\'t Spill.
Un mit de Leew lett sick de Welt gewinnen,
so licht as möglich un so swor man will.

Nah Eensamkeit kann uns nich mihr verlangen
un Hand in Hand tau gahn, giwwt meist den Halt.
De Fröhling möt nich üm den Harwst noch bangen

un wat hüt inplant\' wiest dat Grön doch bald.
Dat Johr, uns Fründ, makt sick sien\'n Spaß dorbi
un lett den Sommer vör de Tiet all fri.

Text und Musik:Wolfgang Rieck

St. Petri

De Karktorm bört sien’ stolten Kopp
tauhöcht un kiekt sick üm.
De Morgensünn is just upstahn,
de Nurdwest driwwt sick rüm.
De rode Steen hett fründlich Oort
söbenhunnert Johr all lang,
wiest Wind un Wäder seine Stirn;
de Tiet maakt em nich bang’.

Künn hei vertell’n, denn wüßt hei wull,
dat wüür en grot’ Roman
vun Minschen mit ehr bäten Glück –
vun’t Up- un Ünnergahn.
Hei künn vertelln vun Seefohrtstiet –
nich wiet, dor liggt dat Meer,
vun Rasmus, de sien Deel verlangt,
vun Soltluft, Pick un Teer.

Un Steen üm Steen besinnt’ sick up,
wat Slüter dormals wiest,
as so väl Volk em tauhür’n wull;
hei sienen Globen priest.
De rode Steen hett tauseihn müßt,
wat 42 wier,
as all’ns in Schutt un Asch’ dunn leeg;
keen Minsch wull glöwen mihr.

De Tiet hett mennich Wunnen heelt,
St. Petri kiekt in’t Land.
De Stadt wiest fründlich ehr Juwel
hier an de Waterkannt’.
Un steiht de Kark noch mal so lang’,
dat wier een grot’ Gewinn.
Wat Minsch för Minschen upbucht hebben –
Respekt vun Anbeginn!

Text und Musik: Wolfgang Rieck

An A.

Mien Diern, wat bringt de Sommer ?
De Harwst wier doch so heit.
De Winter höll den Aten an,
wüßt nich, wat he nu weit.

Un keem de Fröhling vör de Tiet,
bröcht all dat lichte Gräun,
so slög de Küll uns in\'t Gesicht.
De Blaum wull doch noch bläu\'n.

So mennich Bläutendroom vergüng;
man dat is de Natur.
Nich allens, wat seight ward, geiht ok up,
sä ümmer all de Buer.

Mien Diern, wat bringt de Sommer ?
De Harwst is lang\' vörbi.
Mi dücht, de Aust hett rieklich Kuurn,
wull ok för di un mi ?

Text u. Musik: Wolfgang Rieck